ಕ್ಷಮಿಸಿ ಟೀಚರ್ ...!

ಆವತ್ತು ಎಂದಿನಂತೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಲು ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದು ಯಾವತ್ತೂ ಮರೆಯದ ದಿನವಾಗುತ್ತದೆಂದು ಕನಸಲ್ಲೂ ಎಣಿಸಿರಲಿಲ್ಲ . ತಪ್ಪು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಏನೋ ಪಾಪ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಭೀತಿ ಇಂದಿಗೂ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. ನನ್ಮುಂದೆ ಬಸ್ಸೊಂದು ನಿಂತಿತ್ತು. ಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳು ಪ್ರವಾಸಕ್ಕೆ ಹೊರಟಿರುವುದೆಂದು ಬಸ್ಸು ನೋಡಿದಾಗ  ತಿಳಿಯಿತು. ನಾನೋ ಇದನೆಲ್ಲ ನೋಡುತಿದ್ದರು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಏನೋ ಬೇರೆ ಕಡೆಯೇ ತೇಲಿದಂತ ಅನುಭವ. ಆ ಬಸ್ಸಿನ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ  ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತೆಂಟು ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷದ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳು ನನ್ನ ಕಡೆ ನೋಡಿ ಕೈ ಬೀಸಿದಂತೆ ಆಯ್ತು. ಆದರೆ ಯಾರೆಂಬುದು ನನಗೆ ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನ ನೋಡಿ ಕೈ ಬೀಸಿದಳೋ ಅಲ್ಲ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರುವವರಿಗೆ ಸನ್ನೆ ಮಾಡುತಿದ್ದಳೊ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.ಆಚೆ ಈಚೆ ನೋಡಿದರೆ ಯಾರು ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಅವಳು ನನ್ನನ್ನೇ ನೋಡ್ತಿದಂತೆ ಅನಿಸಿತು. ಏನು ಯೋಚಿಸುತಿದ್ದೆನೋ ದೇವರಿಗೆ ಗೊತ್ತು. ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಲೇ  ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಕೈ ಬೀಸುತಿದ್ದರೆ  ನನ್ನ ಗಂಟೇನು  ಹೋಗುತಿತ್ತು ಎಂದು ಇವತ್ತಿನವರೆಗೂ  ನನ್ನನು ನಾನು ಎಷ್ಟು ಬಾರಿ ಬೈದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೋ ಏನೋ.

ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಾದ ನಂತರ ಯಾರೋ ಬಸ್ಸಿನಿಂದ ಇಳಿದಂತಾಯ್ತು.  ಇಳಿದವಳನ್ನು ನೋಡಿ ಅವಾಕ್ಕಾದೆ . ನಾನು ಕಲಿತ ಶಾಲೆಯಲ್ಲೇ ನನ್ನ ಕಸಿನ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದಳು . ಅವಳು ಬಸ್ಸಿನಿಂದ ಇಳಿದಂತೆ ಕಿಟಕಿ ಬದಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಹುಡುಗಿ ನಮಗೆ ಒಂಬತ್ತನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಕಲಿಸಿದ ಅಧ್ಯಾಪಕಿಯೆಂದು ಹೊಳೆಯಿತು. ಅಯ್ಯೋ ಪಾಠ ಕಲಿಸಿದ ಗುರುವಿನ ಪರಿಚಯ ನಂಗಾಗಲಿಲ್ಲಲ್ವ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿತು ಮನಸ್ಸು ಭಾರವಾಯ್ತು. ಹಾಗೇನೇ ಆ ಕಿಟಕಿ ಕಡೆ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದೆ. ಅವರ  ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕೂತಿರುವವರು ಈಗ ಕಿಟಕಿ ಸರಿಸಿ  ನನ್ನ ನೋಡಿ 'ಹಾಯ್' ಹೇಳಿದರು. ಅವರು ವಿಜ್ಞಾನ ಅಧ್ಯಾಪಕಿಯಾಗಿದರು. ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ ಪರಿಚಯವಾಗಿ ಮಾತಾಡಬೇಕೆಂದು ಹೊರಟಾಗ ನಾ ಹೋಗುವ  ಬಸ್ ಬಂತು. ಹಾಗೇನೇ ಅವರಿಗೆ ಕೈ ಬೀಸಿ ಬಸ್ ಹತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಕೆಲವು ನಿಮಿಷದ ಹಿಂದೆ ಆದ ಘಟನೆ ನನ್ನಿಂದ ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಗ್ಲಿಲ್ಲ.

Source: Google images

ನಾವು ಒಂಬತ್ತನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗ   ಅವರು ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಗೇ ಹೊಸತಾಗಿ ಸೇರಿದ್ದರು. ಆ ವರ್ಷ ಅವರೇ ನಮಗೆ ಕನ್ನಡ ಕಲಿಸಲು ಬಂದಿದ್ದರು. ಶಾಲೆ ಬಿಟ್ಟು ಅಂದಿಗೆ ಐದು ವರ್ಷವಾಗಿತ್ತು. ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ  ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿ ಶಾಲೆಗೆ  ಭೇಟಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಅವರು ನಂಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೇ ಇಲ್ಲ. ಶಾಲೆ ಬಿಟ್ಟ ನಂತರ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಅವರನ್ನು ಅಂದು ನೋಡಿದ್ದು . ಅವರಲ್ಲೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಾವಣೆ ಆದದ್ರಿಂದ  ನನಗೆ  ಅವರ ಪರಿಚಯವಾಗ್ಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಸಂತೈಸಿದರು ಸಮಾಧಾನವಾಗ್ಲಿಲ್ಲ. ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಿ ಪಾಠ ಕೇಳಲು ಮನಸ್ಸಾಗಲಿಲ್ಲ. ಗೆಳೆಯೊರಡನೆ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕ್ಲಾಸ್ ಬಂಕ್ ಮಾಡಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿಬರುವ ಎಂದು ಎನಿಸಿತು. ಆದ್ರೆ ಆವತ್ತೇ ಪ್ರವಾಸದಿಂದ ಹಿಂದೆ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ರಜೆ ಇರಬಹುದೆಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಯಾವಾಗ ಮರುದಿನ ಬರುತ್ತದೋ ಎಂದು ಕಾಯುತಿದ್ದೆ. ತಲೆ ತುಂಬಾ ಯಾಕಾದ್ರೂ ಹಾಗೆ  ಮಾಡಿದೆನೋ ಎಂಬ ನೂರಾರು ಆಲೋಚನೆಗಳು. ಮರುದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅವರನ್ನು ಸಿಕ್ಕಿಬರುವ ಎಂದು  ನಿರ್ಧರಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ.

ಮರುದಿನ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಆದಂತೆ ಕ್ಲಾಸ್ ಬಂಕ್ ಮಾಡಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೊರಡಿದೆ. ಅವರು ಕಲಿಸಿದ ನೂರಾರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳಾದ  ನನ್ನ ಪರಿಚಯ ಅವರಿಗಾಗಿತ್ತು . ಆದ್ರೆ ನಂಗೆ ಕಲಿಸಿದ ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ಅಧ್ಯಾಪಕರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾದ ಅವರನ್ನು ಗುರುತಿಸುವಲ್ಲಿ ವಿಫಲಳಾದೆ. ಶಾಲೆಯ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳು ಆಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಪಿಟಿ ಮಾಸ್ಟ್ರನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸಿ ಅಧ್ಯಾಪಕರೆಲ್ಲ ಕೂರುವ  ಕೊಠಡಿಗೆ ಹೋದೆ. ನಮಗೆ ಕಲಿಸಿದ ಹಲವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದ್ರು ಇವರು ಅಲ್ಲೂ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಪಾಠ ಕಲಿಸಲು ಒಂದು ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ , ಇನ್ನು ಐದು ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಬರುವರೆಂದು ಉಳಿದವರು ಹೇಳಿದರು . ಐದು ನಿಮಿಷ ಐದು ಘಂಟೆಯಂತೆ ಕಳೆಯಿತು. ಉಳಿದ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ನನ್ನ  ಮನಸೆಲ್ಲ ಅವರ ಬರುವಿಕೆಗೆ ಕಾಯುತಿತ್ತು. ಅವರು ಬಂದಂತೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ 'sorry' ಎಂದೆ. ಅವರಿಗೆ ನನ್ಮೇಲೆಯಾದ  ಅಸಮಾಧಾನ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತಿತ್ತು. ಆದರು ಒಂದೈದು ನಿಮಿಷ ಮಾತಾಡಿಸಿದ್ರು . ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಾಧಾನವಾದ್ರೂ ಇಂದಿಗೂ ಆ ಘಟನೆ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಮನಸ್ಸು ಕೊರಗುತ್ತದೆ .